Kesultanan Pahang Tua

Kesultanan Pahang Tua (Jawi: كسلطانن ڤهڠ ) juga dirujuk sebagai Kesultanan Pahang Lama, bertentangan dengan Kesultanan Pahang Moden, ialah sebuah negeri Melayu Islam yang ditubuhkan di timur semenanjung Melayu pada abad ke-15. Pada kemuncak pengaruhnya, Kesultanan merupakan kuasa penting dalam sejarah Asia Tenggara dan menguasai seluruh lembangan Pahang, bersempadan dengan utara, Kesultanan Pattani, dan berdampingan dengan Kesultanan Johor ke selatan. Di sebelah barat, ia juga meluaskan bidang kuasa ke atas sebahagian Selangor dan Negeri Sembilan zaman moden.

Kesultanan ini mempunyai asal usulnya sebagai vasal Melaka, dengan sultan pertamanya ialah seorang putera Melaka, Muhammad Shah, yang merupakan cucu Dewa Sura, pemerintah pra-Melaka terakhir Pahang. Selama bertahun-tahun, Pahang semakin merdeka daripada penguasaan Melaka dan pada satu ketika malah menjadikan dirinya sebagai negeri saingan kepada Melaka sehingga kejatuhannya pada tahun 1511. Dalam tempoh ini, Pahang banyak terlibat dalam percubaan untuk menyingkirkan semenanjung dari pelbagai kuasa imperial asing; Portugal, Belanda dan Aceh. Selepas tempoh serbuan Aceh pada awal abad ke-17, Pahang memasuki penggabungan dengan pengganti Melaka, iaitu Johor-Riau, apabila sultannya yang ke-14, Abdul Jalil Shah III, dinobatkan sebagai Sultan Johor ke-7. Selepas tempoh penyatuan dengan Johor, ia akhirnya dihidupkan semula sebagai kesultanan berdaulat moden pada akhir abad ke-19 oleh dinasti Bendahara.