Tanah Melayu British

Tanah Melayu British secara kurang tepat diperihalkan sebagai sekumpulan negeri di Semenanjung Melayu yang dijajah oleh British dari abad ke-18 dan ke-19 sehingga abad ke-20. Baki negeri-negeri Melayu lain di bahagian utara Semenanjung Melayu dijajah oleh Burma dan Thailand. Sebelum pembentukan Kesatuan Tanah Melayu, tanah-tanah jajahan ini tidak diletakkan sebagai tadbiran tunggal yang disatukan. Sebaliknya, Tanah Melayu British terdiri daripada Negeri-negeri Selat, Negeri-negeri Melayu Bersekutu, dan Negeri-negeri Melayu Tak Bersekutu. Tanah Melayu British juga merupakan salah satu negeri naungan British yang paling menguntungkan disebabkan ia merupakan pengeluar timah dan kemudiannya getah yang paling besar di dunia.

Pada 1 April 1946, British menubuhkan Kesatuan Tanah Melayu atau Malayan Union. Walau bagaimanapun, tanah jajahan British yang baharu ini mendapat tentangan daripada orang-orang Melayu kerana pemansuhan institusi diraja dan hak-hak orang Melayu sebagai peribumi menjadi sama-rata seperti kaum-kaum imigran dari benua kecil India British dan Republik China.

Kesatuan Tanah Melayu dibubarkan dan digantikan dengan Persekutuan Tanah Melayu pada 1 Februari 1948. Nama Persekutuan Tanah Melayu dipilih bagi mengasingkan negara baharu tersebut daripada negeri-negeri Melayu lain yang berada di dalam jajahan Thailand dan wilayah Tanah Seri yang terlebih dahulu diberikan oleh British kepada Burma pada tanggal 4 Januari 1948 sempena kemerdekaan negara itu. Persekutuan ini mendapat kemerdekaan pada 31 Ogos 1957.

Pada 16 September 1963, sebuah persekutuan yang lebih besar yang dikenali sebagai Malaysia dibentuk, bersama-sama dengan Borneo Utara, Sarawak dan Singapura.