ข่มขืน

Compound of ข่ม (kòm, “to oppress”) +‎ ขืน (kʉ̌ʉn, “to force”). Compare Lao ຂົ່ມຂືນ (khom khư̄n).

ข่มขืน • (kòm-kʉ̌ʉn) (abstract noun การข่มขืน)

1. (transitive, dated) to force; to coerce; to compel
   • 1897, “พระราชบัญญัติว่าด้วยอั้งยี่ รัตนโกสินทรศก ๑๑๖”, in กฎหมายไทย คือพระราชบัญญัติและประกาศซึ่งตั้งขึ้นในรัชกาลของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวผู้ทรงพระคุณธรรมอันประเสริฐ, volume 6, กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์วิชากร, published 1898, page 2241:

     ข่มขืนคนนั้น ๆ ไม่ให้ทำการสิ่งใดซึ่งกฎหมายอนุญาตให้ทำ

     kòm-kʉ̌ʉn kon nán nán mâi hâi tam gaan sìng dai sʉ̂ng gòt-mǎai à-nú-yâat hâi tam

     to force such a person not to do anything which the law permits [him] to do

   • 1902, พระเจ้าลูกยาเธอ กรมหมื่นราชบุรีดิเรกฤทธิ์, “ว่าด้วยทางไมตรี”, in ลักษณกฎหมายระหว่างประเทศโดยย่อ, กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์กองลหุโทษ, page 19:

     สัญญาระหว่างประเทศนั้นเมื่อทำโดยข่มขืนแล้วยังใช้ได้อยู่

     sǎn-yaa rá-wàang-bprà-têet nán mʉ̂ʉa tam dooi kòm-kʉ̌ʉn lɛ́ɛo yang chái-dâai yùu

     An international agreement, when having been done through coercion, is still valid.

2. (transitive) to rape (to violate sexually)

   Synonyms: ข่มขืนกระทำชำเรา (kòm-kʉ̌ʉn-grà-tam-cham-rao), ข่มขืนทำชำเรา (kòm-kʉ̌ʉn-tam-cham-rao), ข่มขืนล่วงประเวณี, ขืนใจ (kʉ̌ʉn-jai), โทรม (soom), ปล้นสวาท, ลงแขก (long-kɛ̀ɛk)

   • 1360, “พระไอยการลักษณผัวเมีย”, in ประมวลกฎหมายรัชกาลที่ ๑ จุลศักราช ๑๑๖๖ พิมพ์ตามฉะบับหลวงตรา ๓ ดวง, volume 2, พระนคร: มหาวิทยาลัยวิชาธรรมศาสตร์และการเมือง, published 1939, page 3:

     ชายใดข่มขืนภิริยาท่านถึงชำเรา

     chaai dai kòm-kʉ̌ʉn pí-rí-yaa tâan tʉ̌ng cham-rao

     Any man [who] rapes another's wife to the point of penetration

• Not to be confused with ขมขื่น (kǒm-kʉ̀ʉn).

• ข่มเหง (kòm-hěeng)