คลุมโปง

Compound of คลุม (klum, “to cover”) +‎ โปง (bpoong, “cloth that wraps an entire body”).^[1][2][3]

คลุมโปง

1. (idiomatic, transitive or intransitive) to hide under a blanket or cover (oneself) entirely with or as if with a blanket, as because of fear or chill.
   • 1995, เหม เวชกร, “เมืองแม่วันทอง”, in เปิดกรุผีไทย เล่ม ๑, กรุงเทพฯ: ดอกหญ้า, →ISBN, page 194:

     ในเลื่อนที่ลากมานั้นเป็นคนห่มผ้าทำนอนนิ่ง...มีผ้าคลุมโปงเหมือนหนาวจัด

     nai lʉ̂ʉan tîi lâak maa nán bpen kon hòm pâa tam nɔɔn nîng ... mii pâa klum-bpoong mʉ̌ʉan nǎao jàt

     In the sledge that had been drawn in, there was a human figure wrapped in cloth, pretending to lie still... [He had himself] covered entirely with cloth as if being extremely cold.

   • 2006, ณรงค์ จันทร์เรือง, ขนหัวลุก, กรุงเทพฯ: มติชน, →ISBN, page 338:

     หญิงแก่คนนั้นคงนอนคลุมโปงด้วยความหวาดกลัว

     yǐng gɛ̀ɛ kon nán kong nɔɔn klum-bpoong dûai kwaam-wàat-gluua

     That old woman might have lain [down], hiding [herself] under a blanket as a result of terror.