ใส่บาตร

Compound of ใส่ (sài, “to fill”) +‎ บาตร (bàat, “alms bowl”).

ใส่บาตร • (sài-bàat) (abstract noun การใส่บาตร)

1. (idiomatic, ambitransitive, Buddhism) to offer food (to a priest) by placing the food into his alms bowl

   Synonym: ตักบาตร (dtàk-bàat)

   • 1855, ออกญาวงศาสรรเพชญ (นง), “พงษาวดารเขมร จ.ศ. ๑๒๑๗”, in ประชุมพงษาวดาร, volume 1, กรุงเทพฯ: โบราณคดีสโมสร, published 1914, page 211:

     บรรดาฝรั่งชวาจามย่อมประพฤติตามโอวาทใส่บาตรพระองค์ทุกทินทิวา

     ban-daa fà-ràng chá-waa jaam yɔ̂m bprà-prʉ́t dtaam oo-wâat sài-bàat prá-ong túk tin-tí-waa

     All the farang, chawa, [and] cham would comply with the teachings [and] fill his alms bowl every day.

   • 1966, “อังคุลิมาลปริตร”, in ตำนานพระปริตรและพระปริตร, พระนคร: ชุมนุมช่าง, page 54:

     องคุลิมาลไปบิณฑบาตในพระนครสาวัตถี...ไม่มีใครใส่บาตรท่านเลย

     ong-kú-lí-maan bpai bin-tá-bàat nai prá-ná-kɔɔn sà-wát-tǐi ... mâi-mii krai sài-bàat tâan ləəi

     Aṅgulimāla went to ask for alms in the holy city of Sāvatthī. […] Nobody filled his alms bowl at all.