przymówca

See also: przymówcą

Old Polish

Etymology

  • From przymówić +‎ -ca. First attested in the fifteenth century.

    Pronunciation

    • IPA(key): (10th–15th CE) /pr̝imɔːft͡sʲa/
    • IPA(key): (15th CE) /pr̝imoft͡sʲa/

    Noun

    przymówca m animacy unattested

    1. spokesperson, legal advocate
      • 1914 [Fifteenth century], Eugeniusz Barwiński, Ludwik Birkenmajer, Jan Łoś, editors, Sprawozdanie z poszukiwań w Szwecji dokonanych z ramienia Akademii Umiejętności[1], page 50:
        Przymowcza advocatum (I Jo 2, 1)
        [Przymowca advocatum (I Jo 2, 1)]
    adjective
    verbs

    Descendants

    • Polish: przymówca

    References

    • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “przymówca”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

    Polish

    Etymology

  • Inherited from Old Polish przymówca. By surface analysis, przymówić +‎ -ca.

    Pronunciation

    • IPA(key): /pʂɘˈmuf.t͡sa/
    • Rhymes: -uft͡sa
    • Syllabification: przy‧mów‧ca

    Noun

    przymówca m pers

    1. (obsolete) assistant in a court case
    2. (obsolete) teaser, verbal bully
      Synonym: przymawiacz
    3. (Middle Polish) insulter, derider, slanderer
    4. (Middle Polish) proponent
      Synonym: orędownik

    Declension

    adjective
    verbs

    Further reading