кончик

Pannonian Rusyn

Etymology

Possibly inherited from an eastern variant of Old Slovak konček. By surface analysis, конєц (konjec) +‎ -ик (-ik).

Pronunciation

  • IPA(key): [ˈkɔɲt͡ʃik]
  • Rhymes: -ɔɲt͡ʃik
  • Hyphenation: кон‧чик

Noun

кончик (končikm inan

  1. tip, cusp, vertex (extreme top of something)
    кончик язикаkončik jazikatip of the tongue
  2. (geography) cape
    Желєнокончиково острова
    Željenokončikovo ostrova
    Cape Verde
    (literally, “Green cape islands”)
    Кончик добрей надїїKončik dobrej nadjijiCape of Good Hope
  3. diminutive of конєц (konjec)

Declension

Declension of кончик (končik)
singular plural
nominative кончик (končik) кончики (končiki)
genitive кончика (končika) кончикох (končikox)
dative кончику (končiku) кончиком (končikom)
accusative кончик (končik) кончики (končiki)
instrumental кончиком (končikom) кончиками (končikami)
locative кончику (končiku) кончикох (končikox)
vocative кончику (končiku) кончики (končiki)

References

Russian

Etymology

коне́ц (konéc) +‎ -ик (-ik)

Pronunciation

  • IPA(key): [ˈkonʲt͡ɕɪk]
  • Audio:(file)

Noun

ко́нчик • (kónčikm inan (genitive ко́нчика, nominative plural ко́нчики, genitive plural ко́нчиков)

  1. tip, point, cusp (extreme top of something)
    на ко́нчике языка́na kónčike jazykáon the tip of (one's) tongue
  2. diminutive of коне́ц (konéc, end, extremity)

Declension