Vallabhacharya

Vallabhacharya, juga dikenali sebagai Vallabha atau Vallabha Diksita (7 Mei 1478 – 7 Julai 1530 Masihi), merupakan pengasas mazhab Pustimarga dalam aliran Vaiṣṇava yang berpusat pada pemujaan Krishna, serta pelopor falsafah Suddhadvaita (Advaita Murni).

Riwayat hidupnya diceritakan dalam pelbagai hagiografi sektarian Pustimarga. Dilahirkan dalam keluarga Brahmin Telugu, Vallabha mempelajari falsafah Hindu sejak usia muda, kemudian mengembara ke seluruh benua kecil India, terutamanya ke wilayah Braj (Vraja), selama lebih 20 tahun. Beliau menjadi salah seorang tokoh penting dalam gerakan Bhakti yang bersifat devosional. Vallabha terkenal kerana memenangi banyak debat falsafah menentang para pengikut Advaita Vedanta. Beliau memulakan pemujaan institusi terhadap Sri Nathaji di Bukit Govardhana. Beliau juga memperoleh ramai pengikut di dataran Gangga dan wilayah Gujarat. Selepas kematiannya, kepimpinan sampradaya beliau diwarisi oleh anak sulungnya, Gopinatha.

Falsafah Vallabha mengutamakan gaya hidup berkeluarga berbanding pertapaan, dengan menyatakan bahawa melalui kasih sayang dan pengabdian terhadap dewa Kr̥ṣṇa, seseorang yang hidup sebagai ketua keluarga juga boleh mencapai penyelamatan. Beliau telah mengarang banyak karya, termasuk Anubhasya (ulasan beliau terhadap Brahmasutra), Sodasa Grantha (enam belas risalah), dan beberapa ulasan terhadap Srimad Bhagavata.