Kanser esofagus

Kanser esofagus ialah kanser yang timbul daripada Esofagus-saluran makanan yang berjalan di antara kerongkong dan perut. Gejala sering kali merangkumi kesukaran menelan dan penurunan berat badan. Gejala-gejala lain mungkin termasuk rasa sakit ketika menelan, suara serak, nodus limfa diperbesar ("kelenjar") di sekitar tulang selangka, batuk kering, dan mungkin batuk atau muntah darah.

Kedua-dua sub-jenis utama penyakit ini ialah karsinoma sel skuamera esofagus (sering disingkat ESCC), yang lebih biasa di dunia membangun, dan adenokarsinoma esofagus (EAC), yang lebih biasa di dunia maju. Sejumlah jenis kurang biasa juga berlaku. Karsinoma sel-squamous timbul dari sel-sel epitelium yang melengkung esofagus. Adenokarsinoma timbul daripada sel kelenjar yang terdapat di bahagian ketiga esofagus, sering di mana mereka telah berubah menjadi jenis sel usus (keadaan yang dikenali sebagai esofagus Barrett). Punca jenis sel skuamosa termasuk tembakau, alkohol, minuman yang sangat panas, diet yang buruk, dan mengunyah daun sirehnut. Penyebab utama jenis adenokarsinoma ialah merokok tembakau, obesiti, dan asid refluks.

Penyakit ini didiagnosis oleh biopsi yang dilakukan oleh endoskopi (kamera optik). Pencegahan termasuk menghentikan tabiat merokok dan mengamalkan pemakanan yang sihat. Rawatan ialah berdasarkan tahap dan lokasi kanser, bersama dengan keadaan umum dan keutamaan individu. Karsin sel skuamosa setempat yang kecil boleh dirawat dengan pembedahan semata-mata dengan harapan untuk menyembuhkan. Dalam kebanyakan kes lain, kemoterapi dengan atau tanpa terapi radiasi digunakan bersama-sama dengan pembedahan. Tumor yang lebih besar mungkin mempunyai pertumbuhan yang perlahan dengan kemoterapi dan terapi radiasi. Dengan kehadiran penyakit yang luas atau jika orang yang terjejas tidak cukup untuk menjalani pembedahan, penjagaan paliatif sering disyorkan.

Sehingga 2012, kanser esofagus aalah kanser yang paling umum di dunia secara global dengan 456,000 kes baru pada tahun ini. Ia menyebabkan kira-kira 400,000 kematian tahun itu, naik dari 345,000 pada tahun 1990. Kadar berbeza secara meluas di kalangan negara, dengan kira-kira separuh daripada semua kes yang berlaku di China. Ia kira-kira tiga kali lebih biasa pada lelaki berbanding wanita. Hasilnya berkaitan dengan tahap penyakit dan keadaan perubatan yang lain, tetapi pada umumnya cenderung cukup miskin, kerana diagnosis sering terlambat. Kadar kemandirian lima tahun ialah sekitar 13% hingga 18%.