Ahl-i Hadith

Ahl-i Hadith atau Ahl-e-Hadith (Benggali: আহলে হাদিস, Hindi: एहले हदीस, Parsi: اهل حدیث, Urdu: اہلِ حدیث‎, "ahli hadis") ialah gerakan pembaharuan salaf yang muncul di India Utara pada pertengahan abad kesembilan belas daripada ajaran Sayyid Ahmad Shahid, Syed Nazeer Husain dan Nawab Siddiq Hasan Khan. Ia adalah cabang dari gerakan Tariqah-i-Muhammadiya India pada abad ke-19 yang terikat dengan tradisi Shah Waliullah Dehlawi dan gerakan Wahabi. Penganut gerakan itu menggambarkan diri mereka secara istilah-istilah seperti Muwahideen.

Pada mulanya bersekedudukan dengan "wahabi" India, gerakan itu muncul sebagai kumpulan berbeza pada sekitar 1864, setelah mengitktiraf istilah Ahl-i Hadith untuk menonjolkan komitmennya terhadap hadis (pernyataan dari Muhammad, disahkan melalui rantaian transmisi) dan kesunyian politiknya. Pergerakan ini patut diberi perhatian kerana penentangan yang kuat terhadap amalan yang berkaitan dengan pemujaan wali, yang mereka anggap sebagai pelanggaran tauhid. Penganutnya mengaku berpegang pada pandangan yang sama seperti mazhab Ahl al-Hadith awal. Mereka menolak taqlid (mengikuti duluan hukum) dan memihak kepada ijtihad (penalaran hukum bebas) berdasarkan kitab suci. Hari ini, istilah salafi dan Ahl-i Hadith sering digunakan secara bergantian, gerakan ini berkongsi kecenderungan doktrin dengan mazhab Hanbali yang lazim di Semenanjung Arab, dan ramai ahlinya telah mengenal pasti diri mereka dengan mazhab Zahiri. Sesetengah percaya ia mempunyai beberapa perbezaan yang ketara daripada Salafi yang kebanyakannya Arab.

Dengan pengaruh yang besar di kalangan kalangan intelektual Islam urban Asia Selatan, Ahl-i Hadith bersatu dalam Persidangan Ahl-i Hadith Seluruh India pada tahun 1906, dan di Pakistan, membentuk sayap politik dalam Jamiat Ahle Hadith pada 1986. Pergerakan itu telah mendapat sokongan dan pembiayaan daripada Arab Saudi.