tinta

tinta (ejaan Jawi تينتا)

1. Cecair yang digunakan untuk menulis di atas helaian; dakwat.

Pinjaman bahasa Portugis tinta (“dakwat”), daripada bahasa Galicia-Portugis Kuno tinta, tĩta, daripada bahasa Latin tincta (“diwarnakan”), bentuk tingō (“nila”, kata kerja).

• Kamus Dewan: tin·ta

• "tinta" di Kamus Dewan, Edisi Keempat, Dewan Bahasa dan Pustaka, →ISBN, 2005.

• "tinta" di Pusat Rujukan Persuratan Melayu.

Daripada bahasa Portugis tinta (“dakwat”), daripada bahasa Galicia-Portugis Kuno tinta, tĩta, daripada bahasa Latin tincta (“diwarnakan”), bentuk tingō (“nila”, kata kerja).

• Penyempangan: tin‧ta

• “tinta” dalam Kamus Besar Bahasa Indonesia (KBBI) Daring, Jakarta: Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan Republik Indonesia, 2016.

Daripada bahasa Galicia-Portugis Kuno tinta, tĩta, daripada bahasa Latin tincta (“diwarnakan”), bentuk tingō (“nila”, kata kerja).

• Penyempangan: tin‧ta