musieć

Old Polish

Alternative forms

Etymology

  • Borrowed from Old Czech musěti,[1] from Middle High German muozen,[2] from Old High German muozan, from Proto-West Germanic *mōtan. The change of musić to musieć is due to influence from intransitive verbs ending in -eć, i.e. umieć, and woleć.[3] First attested in 1365.

    Pronunciation

    • IPA(key): (10th–15th CE) /muɕɛt͡ɕʲ/
    • IPA(key): (15th CE) /muɕɛt͡ɕʲ/

    Verb

    musieć impf

    1. (attested in Masovia) to have to, to need to, must (to be obliged to)
      • 1899 [1365], Mathias Bersohn, editor, Księgozbiór katedry płockiej[1], Płock, page 21:
        Libro completo muszysz mi dacz moge mito
        [Libro completo musisz mi dać moje myto]
    2. (attested in Lesser Poland) to have to; must; used to indicate certainty
      • Beginning of the 15th century, Łukasz z Wielkiego Koźmina, Kazania gnieźnieńskie[2], Krakow, page 173b:
        A szaprafdøcz by ten tho clouek malo sgrzesil, ysze gdisci bi szø on na tho rosmislil, isbicz on f krothke chvyly vmrzecz muszyl
        [A zaprawdęć by ten to człowiek mało zgrzeszył, iże gdyżciby się on na to rozmyślił, iżbyć on w krotkie chwili umrzeć musił]
    noun
    • przymuszenie

    Descendants

    • Polish: musieć, musić (Middle Polish)
      • Kashubian: mùszec
      • Slovincian: mùszec
    • Silesian: musieć
    • Old Ruthenian: мусити (musiti), мусѣти (musěti), мусꙗти (musjati)

    References

    1. ^ Bańkowski, Andrzej (2000), “musić”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
    2. ^ Boryś, Wiesław (2005), “musieć”, in Słownik etymologiczny języka polskiego (in Polish), Kraków: Wydawnictwo Literackie, →ISBN
    3. ^ Bańkowski, Andrzej (2000), “musieć”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
    • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “musieć, musić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

    Polish

    Alternative forms

    Etymology

  • From earlier musić (whence the derived verbs przymusić, zmusić, etc.),[1][2] inherited from Old Polish musieć. Cognate with Czech muset, Slovak musieť and English must.

    Pronunciation

     
    • IPA(key): /ˈmu.ɕɛt͡ɕ/
    • Audio 1:(file)
    • Audio 2:(file)
    • Rhymes: -uɕɛt͡ɕ
    • Syllabification: mu‧sieć

    Verb

    musieć impf

    1. (intransitive, auxiliary) to have to, to need to, must (to be obliged to)
      Musimy porozmawiać.We need to talk.
      Musiałem coś zjeść.I had to eat something.
      Muszę iść.I must go.
      Nie muszę iść.I don't have to go.
      1. (intransitive, auxiliary) to have to; used to make a suggestion
        Musisz tam pójść!You have to go there!
      2. (intransitive, auxiliary) to have to, to need to, must; used by the speaker when they expect agreement
        Musisz przyznać, że...You have to admit that...
      3. (intransitive, auxiliary, usually in questions) to have to, to need to, must; used by the speaker to criticize someone's actions
        Czy musisz to robić?Do you have to do that?
      4. (intransitive, colloquial, by ellipsis) to have to go, to need to go, must go; used by the speaker to indicate the need to go somewhere
        Muszę do toalety.I have to go to the toilet. (literally, “I have to (to) the toilet.”)
    2. (intransitive, auxiliary) to have to, must; used to indicate certainty
      Moje klucze muszą tam być.My keys must/have to be there.

    Usage notes

    The construction nie musieć expresses a lack of necessity. In contrast, the order musieć nie, similarly to the English must not, indicates the necessity not to do something. The latter construction however is especially rarely used in sense 1. To indicate a negative obligation, the constructions nie móc or mieć nie are used, ie.:

    Nie mogę tego ruszać.I cannot touch this.
    Mam tego nie ruszać.I am not supposed to touch this.

    Conjugation

    Conjugation of musieć impf
    person singular plural
    masculine feminine neuter virile nonvirile
    infinitive musieć
    present tense 1st muszę musimy
    2nd musisz musicie
    3rd musi muszą
    impersonal musi się
    past tense 1st musiałem,
    -(e)m musiał
    musiałam,
    -(e)m musiała
    musiałom,
    -(e)m musiało
    musieliśmy,
    -(e)śmy musieli
    musiałyśmy,
    -(e)śmy musiały
    2nd musiałeś,
    -(e)ś musiał
    musiałaś,
    -(e)ś musiała
    musiałoś,
    -(e)ś musiało
    musieliście,
    -(e)ście musieli
    musiałyście,
    -(e)ście musiały
    3rd musiał musiała musiało musieli musiały
    future tense 1st będę musiał,
    będę musieć
    będę musiała,
    będę musieć
    będę musiało,
    będę musieć
    będziemy musieli,
    będziemy musieć
    będziemy musiały,
    będziemy musieć
    2nd będziesz musiał,
    będziesz musieć
    będziesz musiała,
    będziesz musieć
    będziesz musiało,
    będziesz musieć
    będziecie musieli,
    będziecie musieć
    będziecie musiały,
    będziecie musieć
    3rd będzie musiał,
    będzie musieć
    będzie musiała,
    będzie musieć
    będzie musiało,
    będzie musieć
    będą musieli,
    będą musieć
    będą musiały,
    będą musieć
    impersonal będzie musieć się
    conditional 1st musiałbym,
    bym musiał
    musiałabym,
    bym musiała
    musiałobym,
    bym musiało
    musielibyśmy,
    byśmy musieli
    musiałybyśmy,
    byśmy musiały
    2nd musiałbyś,
    byś musiał
    musiałabyś,
    byś musiała
    musiałobyś,
    byś musiało
    musielibyście,
    byście musieli
    musiałybyście,
    byście musiały
    3rd musiałby,
    by musiał
    musiałaby,
    by musiała
    musiałoby,
    by musiało
    musieliby,
    by musieli
    musiałyby,
    by musiały
    imperative 1st
    2nd
    3rd
    active adjectival participle muszący musząca muszące muszący muszące
    contemporary adverbial participle musząc

    Derived terms

    verbs
    adjective

    Descendants

    Trivia

    According to Słownik frekwencyjny polszczyzny współczesnej (1990), musieć is one of the most used words in Polish, appearing 89 times in scientific texts, 46 times in news, 129 times in essays, 181 times in fiction, and 302 times in plays, each out of a corpus of 100,000 words, totaling 747 times, making it the 60th most common word in a corpus of 500,000 words.[3]

    References

    1. ^ Bańkowski, Andrzej (2000), “musić”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
    2. ^ Boryś, Wiesław (2005), “musieć”, in Słownik etymologiczny języka polskiego (in Polish), Kraków: Wydawnictwo Literackie, →ISBN
    3. ^ Ida Kurcz (1990), “musieć”, in Słownik frekwencyjny polszczyzny współczesnej [Frequency dictionary of the Polish language] (in Polish), volume 1, Kraków; Warszawa: Polska Akademia Nauk. Instytut Języka Polskiego, page 259

    Further reading

    Silesian

    Etymology

  • Inherited from Old Polish musieć.

    Pronunciation

    • IPA(key): /ˈmu.ɕɛt͡ɕ/
    • Audio:(file)
    • Rhymes: -uɕɛt͡ɕ
    • Syllabification: mu‧sieć

    Verb

    musieć impf

    1. (intransitive, auxiliary) to have to, to need to, must (to be obliged to)
    2. (intransitive, auxiliary) to have to, must; used to indicate certainty

    Conjugation

    This verb needs an inflection-table template.

    Further reading