irti

Finnish

Etymology

From irt- +‎ -i.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈirti(ˣ)/, [ˈirt̪i(ʔ)]
  • Rhymes: -irti
  • Syllabification(key): ir‧ti
  • Hyphenation(key): ir‧ti

Adverb

irti

  1. loose, unfastened, free, separate, detached (not fixed, stuck or attached)
    Synonyms: irrallaan (that is loose), irralleen (that becomes loose)
  2. off (so as to remove or separate)
    Near-synonym: poikki (focuses more on what something is being separated from than what is being separated)
    leikata irtito cut off
  3. clear (not touching, e.g. during defibrillation)

Preposition

irti [with elative]

  1. off, away (from)

Derived terms

See also

Adjectives meaning loose

Further reading

Ingrian

Etymology

From Proto-Finnic *irta +‎ -i. Akin to Finnish irti.

Pronunciation

  • (Ala-Laukaa) IPA(key): /ˈirti/, [ˈirtʲ]
  • (Soikkola) IPA(key): /ˈirti/, [ˈird̥i]
  • Rhymes: -irtʲ, -irti
  • Hyphenation: ir‧ti

Adverb

irti

  1. loose, free

References

  • Ruben E. Nirvi (1971), Inkeroismurteiden Sanakirja, Helsinki: Suomalais-Ugrilainen Seura, page 94

Italian

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈir.ti/
  • Rhymes: -irti
  • Hyphenation: ìr‧ti

Adjective

irti m

  1. plural of irto

Anagrams

Lithuanian

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɪrʲ.tʲɪ/

Etymology 1

Proto-Indo-European *Her-.[1]

Verb

i̇̀rti (third-person present tense ỹra, third-person past tense i̇̀ro)

  1. (intransitive) to fall apart, crumble
Conjugation
Conjugation of irti
singular vienaskaita plural daugiskaita
1st person 2nd person 3rd person 1st person 2nd person 3rd person
tu jis/ji mes jūs jie/jos
indicative present yrù yri̇̀ ỹra ỹrame,
ỹram
ỹrate,
ỹrat
ỹra
past iraũ irai̇̃ i̇̀ro i̇̀rome,
i̇̀rom
i̇̀rote,
i̇̀rot
i̇̀ro
past frequentative i̇̀rdavau i̇̀rdavai i̇̀rdavo i̇̀rdavome,
i̇̀rdavom
i̇̀rdavote,
i̇̀rdavot
i̇̀rdavo
future i̇̀rsiu i̇̀rsi ir̃s i̇̀rsime,
i̇̀rsim
i̇̀rsite,
i̇̀rsit
ir̃s
subjunctive i̇̀rčiau i̇̀rtum,
i̇̀rtumei
i̇̀rtų i̇̀rtumėme,
i̇̀rtumėm,
i̇̀rtume
i̇̀rtumėte,
i̇̀rtumėt
i̇̀rtų
imperative i̇̀rk,
i̇̀rki
teỹra,
teỹrie
i̇̀rkime,
i̇̀rkim
i̇̀rkite,
i̇̀rkit
teỹra,
teỹrie
Participles of irti
adjectival (dalyviai)
active passive
present ỹrąs, ỹrantis ỹramas
past i̇̀ręs i̇̀rtas
past frequentative i̇̀rdavęs
future i̇̀rsiąs, i̇̀rsiantis i̇̀rsimas
participle of necessity i̇̀rtinas
adverbial
special pusdalyvis i̇̀rdamas
half-participle present ỹrant
past i̇̀rus
past frequentative i̇̀rdavus
future i̇̀rsiant
manner of action būdinys i̇̀rte, i̇̀rtinai

Etymology 2

Verb

i̇̀rti (third-person present tense i̇̀ria, third-person past tense ýrė)

  1. (transitive, intransitive) to row (propel with oars)
Conjugation
Conjugation of irti
singular vienaskaita plural daugiskaita
1st person 2nd person 3rd person 1st person 2nd person 3rd person
tu jis/ji mes jūs jie/jos
indicative present iriù iri̇̀ i̇̀ria i̇̀riame,
i̇̀riam
i̇̀riate,
i̇̀riat
i̇̀ria
past ýriau ýrei ýrė ýrėme,
i̇̀riom
ýrėte,
i̇̀riot
ýrė
past frequentative i̇̀rdavau i̇̀rdavai i̇̀rdavo i̇̀rdavome,
i̇̀rdavom
i̇̀rdavote,
i̇̀rdavot
i̇̀rdavo
future i̇̀rsiu i̇̀rsi ir̃s i̇̀rsime,
i̇̀rsim
i̇̀rsite,
i̇̀rsit
ir̃s
subjunctive i̇̀rčiau i̇̀rtum i̇̀rtų i̇̀rtumėme,
i̇̀rtumėm,
i̇̀rtume
i̇̀rtumėte,
i̇̀rtumėt
i̇̀rtų
imperative i̇̀rk,
i̇̀rki
tei̇̀ria i̇̀rkime,
i̇̀rkim
i̇̀rkite,
i̇̀rkit
tei̇̀ria
Participles of irti
adjectival (dalyviai)
active passive
present i̇̀riąs, i̇̀riantis i̇̀riomas
past ýręs i̇̀rtas
past frequentative i̇̀rdavęs
future i̇̀rsiąs, i̇̀rsiantis i̇̀rsimas
participle of necessity i̇̀rtinas
adverbial
special pusdalyvis i̇̀rdamas
half-participle present i̇̀riant
past ýrus
past frequentative i̇̀rdavus
future i̇̀rsiant
manner of action būdinys i̇̀rte, i̇̀rtinai

References

  1. ^ Derksen, Rick (2015), “irti II”, in Etymological Dictionary of the Baltic Inherited Lexicon (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 13), Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 205