flagrantia
Latin
Noun
flagrantia f (genitive flagrantiae); first declension
Declension
First-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | flagrantia | flagrantiae |
| genitive | flagrantiae | flagrantiārum |
| dative | flagrantiae | flagrantiīs |
| accusative | flagrantiam | flagrantiās |
| ablative | flagrantiā | flagrantiīs |
| vocative | flagrantia | flagrantiae |
Participle
flagrantia
- nominative/accusative/vocative neuter plural of flagrāns
Participle
flāgrantia
- nominative/accusative/vocative neuter plural of flāgrāns
References
- “flagrantia”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879), A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “flagrantia”, in Charlton T. Lewis (1891), An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- “flagrantia”, in Gaffiot, Félix (1934), Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.