ducens
Latin
Etymology
Present active participle of dūcō.
Participle
dūcēns (genitive dūcentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | dūcēns | dūcentēs | dūcentia | ||
| genitive | dūcentis | dūcentium | |||
| dative | dūcentī | dūcentibus | |||
| accusative | dūcentem | dūcēns | dūcentēs dūcentīs |
dūcentia | |
| ablative | dūcente dūcentī1 |
dūcentibus | |||
| vocative | dūcēns | dūcentēs | dūcentia | ||
1When used purely as an adjective.