derivatio

Latin

Etymology

From dērīvāre +‎ -tiō.

Pronunciation

Noun

dērīvātiō f (genitive dērīvātiōnis); third declension

  1. diversion, deviation
  2. derivation, etymology
    • c. 4th-5th century, Servius, In Vergilii Aeneidem commentarii Book XI.line 65:
      Vīmine quernō sunt aliquae dūrae dērīvātiōnēs; tamen eīs sīc ūtimur ut 'quernum vīmen', item 'colurnum verū', ut "pinguiaque in veribus torrēbimus exta colurnīs", 'fīculnum lignum', ut Horātius "ōlim truncus eram fīculnus, inūtile lignum", item 'aprūgnum callum'.
      With oak wicker, there are some difficult derivations; nevertheless, we use them thus: ‘oak wicker,’ likewise ‘hazel spit,’ as in ‘and we shall roast the rich entrails on hazel spits’; ‘fig-wood,’ as Horace says, ‘once I was a fig-tree trunk, a useless piece of wood’; likewise ‘wild-plum callus.’

Declension

Third-declension noun.

singular plural
nominative dērīvātiō dērīvātiōnēs
genitive dērīvātiōnis dērīvātiōnum
dative dērīvātiōnī dērīvātiōnibus
accusative dērīvātiōnem dērīvātiōnēs
ablative dērīvātiōne dērīvātiōnibus
vocative dērīvātiō dērīvātiōnēs

Descendants

References

  • derivatio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879), A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • derivatio”, in Charlton T. Lewis (1891), An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • derivatio”, in Gaffiot, Félix (1934), Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.