captito

Latin

Etymology

From captō +‎ -itō (frequentative suffix).

Verb

captitō (present infinitive captitāre, perfect active captitāvī, supine captitātum); first conjugation

  1. (very rare) to strive eagerly after, snatch at any thing
    • c. 125 CE – 180 CE, Apuleius, De deo Socratis 19:
      ta enim apud Platonem, ne quisquam arbitretur omina eum uulgo loquentium captitasse
      for so it says in Plato, in case anyone supposes that he was striving eagerly after omens in ordinary talk
    • c. 177 CE, Aulus Gellius, Noctes Atticae 9.6:
      "capio captus," "captito"; “facio factus,” “factito.” Sic igitur “actito” producte in prima syllaba pronuntiandum, quoniam ex eo fit quod est “ago” et “actus.”
      capio captus, captito; facio factus, factito. So then actito should be pronounced with the first syllable long, since it is from ago and actus.

Conjugation

1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.

References

  • captito”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879), A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • captito”, in Gaffiot, Félix (1934), Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.