منت
Arabic
Verb
منت (form I)
- مَنَّتْ (mannat) /man.nat/: third-person feminine singular past active of مَنَّ (manna)
- مُنَّتْ (munnat) /mun.nat/: third-person feminine singular past passive of مَنَّ (manna)
Hassaniya Arabic
Etymology
From Arabic بِنْت (bint) with irregular change of b > m.
Noun
منت (mənt) f (plural منات (mnāt))
- daughter
- 2024, الكتاب المقدس بلغة الحسانية [The Bible in the Hassaniya Language][1], Pioneer Bible Translators, التكوين [Genesis] 20:12:
- وفلحقيقية هي اختي منت بويَ ولا هي منت أمي واتعرست امعاها.
- (please add an English translation of this quotation)
Ottoman Turkish
Etymology
Borrowed from Arabic مِنَّة (minna, “favor; grace; obligation”).
Noun
منت • (minnet) (definite accusative منتی (minneti), plural منن (minen))
- favor, kindness, a kind or helpful deed
- Synonyms: دوستلق (“dostluk”), مساعده (müsâʼade)
- obligation, duty
- Synonym: اصر (ısr)
Derived terms
- بی منت (bi minnet, “without obligation”)
- جانمه منت (canıma minnet, “thankfully”)
- منت ایتمك (minnet etmek, “to do a favor”)
- منت كش (minnet keş, “under obligation”)
- منتدار (minnetdâr, “grateful, thankful”)
- منتدیده (minnetdide, “grateful, thankful”)
Descendants
- Turkish: minnet
- → Armenian: միննէթ (minnētʻ)
Further reading
click to expand
- Barbier de Meynard, Charles (1886), “منت”, in Dictionnaire turc-français, volume II, Paris: E. Leroux, page 788
- Çağbayır, Yaşar (2007), “taharet”, in Ötüken Türkçe Sözlük (in Turkish), volume 1, Istanbul: Ötüken Neşriyat, page 4534
- Devellioğlu, Ferit (1962), “minnet”, in Osmanlıca-Türkçe Ansiklopedik Lûgat[2] (in Turkish), Istanbul: Türk Dil Kurumu, page 777
- Kélékian, Diran (1911), “منت”, in Dictionnaire turc-français[3] (in French), Constantinople: Mihran, page 1228
- Meninski, Franciszek à Mesgnien (1687), “Obligatio”, in Complementum thesauri linguarum orientalium, seu onomasticum latino-turcico-arabico-persicum, simul idem index verborum lexici turcico-arabico-persici, quod latinâ, germanicâ, aliarumque linguarum adjectâ nomenclatione nuper in lucem editum[4], Vienna, column 1170
- Meninski, Franciszek à Mesgnien (1680), “منة”, in Thesaurus linguarum orientalium, Turcicae, Arabicae, Persicae, praecipuas earum opes à Turcis peculiariter usurpatas continens, nimirum Lexicon Turkico-Arabico-Persicum[5], Vienna, column 4932
- Nişanyan, Sevan (2002–), “minnet”, in Nişanyan Sözlük
- Redhouse, James W. (1890), “منت”, in A Turkish and English Lexicon[6], Constantinople: A. H. Boyajian, page 1988
Persian
Etymology
Borrowed from Arabic مِنَّة (minna).
Pronunciation
- (Classical Persian) IPA(key): /min.ˈnat/
- (Dari, formal) IPA(key): [mɪn.nát̪]
- (Iran, formal) IPA(key): [men.nǽt̪]
- (Tajik, formal) IPA(key): [min.nát̪]
| Readings | |
|---|---|
| Classical reading? | minnat |
| Dari reading? | minnat |
| Iranian reading? | mennat |
| Tajik reading? | minnat |
Noun
منت • (mennat)
- favor, grace; action that causes the receiver to be thankful
- early 1000s, ʿUnṣurī, “Qaṣīda 1”, in دیوان عنصری[7]:
- شناخته است که منّت خدایراست همی
به خلق برننهد منّت او ز بهر عطا- šināxta ast ki minnat-i xudāy rā-st hamē
ba xalq bar-na-nihad minnat-i ō zi bahr-i atā - It is known that God's favor is always upon him,
And He does not place His favor upon His creations for [merely] the sake of giving.
- šināxta ast ki minnat-i xudāy rā-st hamē
- obligation, indebtedness (for a favor)