τένδω

Ancient Greek

Etymology

Rix and Beekes both suggest that it could derive from Proto-Indo-European *téndeti, the thematic present of the root *tend-. Alternatively, it has been connected with Ancient Greek τένθης (ténthēs). If this theory is accepted, then the θ/δ variation may indicate a Pre-Greek origin.

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /tén.dɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈten.do/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈten.do/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈten.do/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈten.do/

Verb

τένδω • (téndō)

to gnaw
- 750 BCE – 650 BCE, Hesiod, Works and Days 520-524:
  ἥ τε δόμων ἔντοσθε φίλῃ παρὰ μητέρι μίμνει, οὔπω ἔργα ἰδυῖα πολυχρύσου Ἀφροδίτης· εὖ τε λοεσσαμένη τέρενα χρόα καὶ λίπʼ ἐλαίῳ χρισαμένη μυχίη καταλέξεται ἔνδοθι οἴκου, ἤματι χειμερίῳ, ὅτʼ ἀνόστεος ὃν πόδα τένδει
  hḗ te dómōn éntosthe phílēi parà mētéri mímnei, oúpō érga iduîa polukhrúsou Aphrodítēs; eû te loessaménē térena khróa kaì líp elaíōi khrisaménē mukhíē kataléxetai éndothi oíkou, ḗmati kheimeríōi, hót anósteos hòn póda téndei
  (please add an English translation of this quotation)

Conjugation

Present: τένδω, τένδομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τένδω	τένδεις	τένδει	τένδετον	τένδετον	τένδομεν	τένδετε	τένδουσῐ(ν)
	subjunctive	τένδω	τένδῃς	τένδῃ	τένδητον	τένδητον	τένδωμεν	τένδητε	τένδωσῐ(ν)
	optative	τένδοιμῐ	τένδοις	τένδοι	τένδοιτον	τενδοίτην	τένδοιμεν	τένδοιτε	τένδοιεν
	imperative		τένδε	τενδέτω	τένδετον	τενδέτων		τένδετε	τενδόντων
middle/ passive	indicative	τένδομαι	τένδῃ / τένδει	τένδεται	τένδεσθον	τένδεσθον	τενδόμεθᾰ	τένδεσθε	τένδονται
	subjunctive	τένδωμαι	τένδῃ	τένδηται	τένδησθον	τένδησθον	τενδώμεθᾰ	τένδησθε	τένδωνται
	optative	τενδοίμην	τένδοιο	τένδοιτο	τένδοισθον	τενδοίσθην	τενδοίμεθᾰ	τένδοισθε	τένδοιντο
	imperative		τένδου	τενδέσθω	τένδεσθον	τενδέσθων		τένδεσθε	τενδέσθων
		active				middle/passive
infinitive		τένδειν				τένδεσθαι
participle	m	τένδων				τενδόμενος
	f	τένδουσᾰ				τενδομένη
	n	τένδον				τενδόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἔτενδον, ἐτενδόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔτενδον	ἔτενδες	ἔτενδε(ν)	ἐτένδετον	ἐτενδέτην	ἐτένδομεν	ἐτένδετε	ἔτενδον
middle/ passive	indicative	ἐτενδόμην	ἐτένδου	ἐτένδετο	ἐτένδεσθον	ἐτενδέσθην	ἐτενδόμεθᾰ	ἐτένδεσθε	ἐτένδοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

“τένδω”, in Liddell & Scott (1940), A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“τένδω”, in Liddell & Scott (1889), An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
τένδω in Bailly, Anatole (1935), Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
Rix, Helmut, editor (2001), Lexikon der indogermanischen Verben [Lexicon of Indo-European Verbs] (in German), 2nd edition, Wiesbaden: Dr. Ludwig Reichert Verlag, →ISBN, pages 628-629
Beekes, Robert S. P. (2010), Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 1466
τένδω, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011