πένθος

Ancient Greek

From Proto-Indo-European *kʷendʰ-; cognate with πάθος (páthos) and πάσχω (páskhō).

πένθος • (pénthos) n (genitive πένθους or πένθεος); third declension

Third declension of τὸ πένθος; τοῦ πένθους (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ πένθος tò pénthos	τὼ πένθει tṑ pénthei	τᾰ̀ πένθη tằ pénthē
Genitive	τοῦ πένθους toû pénthous	τοῖν πενθοῖν toîn penthoîn	τῶν πενθῶν tôn penthôn
Dative	τῷ πένθει tōî pénthei	τοῖν πενθοῖν toîn penthoîn	τοῖς πένθεσῐ / πένθεσῐν toîs pénthesĭ(n)
Accusative	τὸ πένθος tò pénthos	τὼ πένθει tṑ pénthei	τᾰ̀ πένθη tằ pénthē
Vocative	πένθος pénthos	πένθει pénthei	πένθη pénthē
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Third declension of πένθος; πένθεος (Epic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	πένθος pénthos	πένθεε / πένθει pénthee / pénthei	πένθεᾰ péntheă
Genitive	πένθεος / πένθευς péntheos / péntheus	πενθέοιν / πενθέοιῐν penthéoi(ĭ)n	πενθέων penthéōn
Dative	πένθεῐ̈ / πένθει péntheĭ̈ / pénthei	πενθέοιν / πενθέοιῐν penthéoi(ĭ)n	πένθεσῐ / πένθεσῐν / πένθεσσῐ / πένθεσσῐν / πενθέεσῐ / πενθέεσῐν / πενθέεσσῐ / πενθέεσσῐν pénthesĭ(n) / pénthessĭ(n) / penthéesĭ(n) / penthéessĭ(n)
Accusative	πένθος pénthos	πένθεε / πένθει pénthee / pénthei	πένθεᾰ péntheă
Vocative	πένθος pénthos	πένθεε / πένθει pénthee / pénthei	πένθεᾰ péntheă
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Borrowed from Ancient Greek πένθος (pénthos).

πένθος • (pénthos) n (plural πένθη)

mourning, grief, bereavement (personal)
Το πένθος είναι μία μακροχρόνια και συναισθηματικά επώδυνη διαδικασία.
To pénthos eínai mía makrochrónia kai synaisthimatiká epódyni diadikasía.
Grief is a long and emotionally painful process.
mourning (clothing and other signs of bereavement)
mourning (period of public respect paying)