κρετέω

Ancient Greek

Etymology

From κρέτος (krétos, “power, might”) +‎ -έω (-éō, denominative verbal suffix).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /kre.té.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kreˈte.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /kreˈte.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /kreˈte.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /kreˈte.o/

Verb

κρετέω • (kretéō)

Aeolic form of κρατέω (kratéō, “to rule”)

Inflection

Present: κρετέω, κρετέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κρετέω	κρετέεις	κρετέει	κρετέετον	κρετέετον	κρετέομεν	κρετέετε	κρετέουσῐ(ν)
	subjunctive	κρετέω	κρετέῃς	κρετέῃ	κρετέητον	κρετέητον	κρετέωμεν	κρετέητε	κρετέωσῐ(ν)
	optative	κρετέοιμῐ	κρετέοις	κρετέοι	κρετέοιτον	κρετεοίτην	κρετέοιμεν	κρετέοιτε	κρετέοιεν
	imperative		κρέτεε	κρετεέτω	κρετέετον	κρετεέτων		κρετέετε	κρετεόντων
middle/ passive	indicative	κρετέομαι	κρετέῃ / κρετέει	κρετέεται	κρετέεσθον	κρετέεσθον	κρετεόμεθᾰ	κρετέεσθε	κρετέονται
	subjunctive	κρετέωμαι	κρετέῃ	κρετέηται	κρετέησθον	κρετέησθον	κρετεώμεθᾰ	κρετέησθε	κρετέωνται
	optative	κρετεοίμην	κρετέοιο	κρετέοιτο	κρετέοισθον	κρετεοίσθην	κρετεοίμεθᾰ	κρετέοισθε	κρετέοιντο
	imperative		κρετέου	κρετεέσθω	κρετέεσθον	κρετεέσθων		κρετέεσθε	κρετεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		κρετέειν				κρετέεσθαι
participle	m	κρετέων				κρετεόμενος
	f	κρετέουσᾰ				κρετεομένη
	n	κρετέον				κρετεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: κρετῶ, κρετοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κρετῶ	κρετεῖς	κρετεῖ	κρετεῖτον	κρετεῖτον	κρετοῦμεν	κρετεῖτε	κρετοῦσῐ(ν)
	subjunctive	κρετῶ	κρετῇς	κρετῇ	κρετῆτον	κρετῆτον	κρετῶμεν	κρετῆτε	κρετῶσῐ(ν)
	optative	κρετοίην / κρετοῖμῐ	κρετοίης / κρετοῖς	κρετοίη / κρετοῖ	κρετοῖτον / κρετοίητον	κρετοίτην / κρετοιήτην	κρετοῖμεν / κρετοίημεν	κρετοῖτε / κρετοίητε	κρετοῖεν / κρετοίησᾰν
	imperative		κρέτει	κρετείτω	κρετεῖτον	κρετείτων		κρετεῖτε	κρετούντων
middle/ passive	indicative	κρετοῦμαι	κρετεῖ, κρετῇ	κρετεῖται	κρετεῖσθον	κρετεῖσθον	κρετούμεθᾰ	κρετεῖσθε	κρετοῦνται
	subjunctive	κρετῶμαι	κρετῇ	κρετῆται	κρετῆσθον	κρετῆσθον	κρετώμεθᾰ	κρετῆσθε	κρετῶνται
	optative	κρετοίμην	κρετοῖο	κρετοῖτο	κρετοῖσθον	κρετοίσθην	κρετοίμεθᾰ	κρετοῖσθε	κρετοῖντο
	imperative		κρετοῦ	κρετείσθω	κρετεῖσθον	κρετείσθων		κρετεῖσθε	κρετείσθων
		active				middle/passive
infinitive		κρετεῖν				κρετεῖσθαι
participle	m	κρετῶν				κρετούμενος
	f	κρετοῦσᾰ				κρετουμένη
	n	κρετοῦν				κρετούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐκρέτεον, ἐκρετεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκρέτεον	ἐκρέτεες	ἐκρέτεε(ν)	ἐκρετέετον	ἐκρετεέτην	ἐκρετέομεν	ἐκρετέετε	ἐκρέτεον
middle/ passive	indicative	ἐκρετεόμην	ἐκρετέου	ἐκρετέετο	ἐκρετέεσθον	ἐκρετεέσθην	ἐκρετεόμεθᾰ	ἐκρετέεσθε	ἐκρετέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐκρέτουν, ἐκρετούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκρέτουν	ἐκρέτεις	ἐκρέτει	ἐκρετεῖτον	ἐκρετείτην	ἐκρετοῦμεν	ἐκρετεῖτε	ἐκρέτουν
middle/ passive	indicative	ἐκρετούμην	ἐκρετοῦ	ἐκρετεῖτο	ἐκρετεῖσθον	ἐκρετείσθην	ἐκρετούμεθᾰ	ἐκρετεῖσθε	ἐκρετοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: κρετήσω, κρετήσομαι, κρετηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κρετήσω	κρετήσεις	κρετήσει	κρετήσετον	κρετήσετον	κρετήσομεν	κρετήσετε	κρετήσουσῐ(ν)
active	optative	κρετήσοιμῐ	κρετήσοις	κρετήσοι	κρετήσοιτον	κρετησοίτην	κρετήσοιμεν	κρετήσοιτε	κρετήσοιεν
middle	indicative	κρετήσομαι	κρετήσῃ / κρετήσει	κρετήσεται	κρετήσεσθον	κρετήσεσθον	κρετησόμεθᾰ	κρετήσεσθε	κρετήσονται
middle	optative	κρετησοίμην	κρετήσοιο	κρετήσοιτο	κρετήσοισθον	κρετησοίσθην	κρετησοίμεθᾰ	κρετήσοισθε	κρετήσοιντο
passive	indicative	κρετηθήσομαι	κρετηθήσῃ	κρετηθήσεται	κρετηθήσεσθον	κρετηθήσεσθον	κρετηθησόμεθᾰ	κρετηθήσεσθε	κρετηθήσονται
passive	optative	κρετηθησοίμην	κρετηθήσοιο	κρετηθήσοιτο	κρετηθήσοισθον	κρετηθησοίσθην	κρετηθησοίμεθᾰ	κρετηθήσοισθε	κρετηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		κρετήσειν			κρετήσεσθαι		κρετηθήσεσθαι
participle	m	κρετήσων			κρετησόμενος		κρετηθησόμενος
	f	κρετήσουσᾰ			κρετησομένη		κρετηθησομένη
	n	κρετῆσον			κρετησόμενον		κρετηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐκρέτησᾰ, ἐκρετησᾰ́μην, ἐκρετήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκρέτησᾰ	ἐκρέτησᾰς	ἐκρέτησε(ν)	ἐκρετήσᾰτον	ἐκρετησᾰ́την	ἐκρετήσᾰμεν	ἐκρετήσᾰτε	ἐκρέτησᾰν
	subjunctive	κρετήσω	κρετήσῃς	κρετήσῃ	κρετήσητον	κρετήσητον	κρετήσωμεν	κρετήσητε	κρετήσωσῐ(ν)
	optative	κρετήσαιμῐ	κρετήσειᾰς / κρετήσαις	κρετήσειε(ν) / κρετήσαι	κρετήσαιτον	κρετησαίτην	κρετήσαιμεν	κρετήσαιτε	κρετήσειᾰν / κρετήσαιεν
	imperative		κρέτησον	κρετησᾰ́τω	κρετήσᾰτον	κρετησᾰ́των		κρετήσᾰτε	κρετησᾰ́ντων
middle	indicative	ἐκρετησᾰ́μην	ἐκρετήσω	ἐκρετήσᾰτο	ἐκρετήσᾰσθον	ἐκρετησᾰ́σθην	ἐκρετησᾰ́μεθᾰ	ἐκρετήσᾰσθε	ἐκρετήσᾰντο
	subjunctive	κρετήσωμαι	κρετήσῃ	κρετήσηται	κρετήσησθον	κρετήσησθον	κρετησώμεθᾰ	κρετήσησθε	κρετήσωνται
	optative	κρετησαίμην	κρετήσαιο	κρετήσαιτο	κρετήσαισθον	κρετησαίσθην	κρετησαίμεθᾰ	κρετήσαισθε	κρετήσαιντο
	imperative		κρέτησαι	κρετησᾰ́σθω	κρετήσᾰσθον	κρετησᾰ́σθων		κρετήσᾰσθε	κρετησᾰ́σθων
passive	indicative	ἐκρετήθην	ἐκρετήθης	ἐκρετήθη	ἐκρετήθητον	ἐκρετηθήτην	ἐκρετήθημεν	ἐκρετήθητε	ἐκρετήθησᾰν
	subjunctive	κρετηθῶ	κρετηθῇς	κρετηθῇ	κρετηθῆτον	κρετηθῆτον	κρετηθῶμεν	κρετηθῆτε	κρετηθῶσῐ(ν)
	optative	κρετηθείην	κρετηθείης	κρετηθείη	κρετηθεῖτον / κρετηθείητον	κρετηθείτην / κρετηθειήτην	κρετηθεῖμεν / κρετηθείημεν	κρετηθεῖτε / κρετηθείητε	κρετηθεῖεν / κρετηθείησᾰν
	imperative		κρετήθητῐ	κρετηθήτω	κρετήθητον	κρετηθήτων		κρετήθητε	κρετηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		κρετῆσαι			κρετήσᾰσθαι		κρετηθῆναι
participle	m	κρετήσᾱς			κρετησᾰ́μενος		κρετηθείς
	f	κρετήσᾱσᾰ			κρετησᾰμένη		κρετηθεῖσᾰ
	n	κρετῆσᾰν			κρετησᾰ́μενον		κρετηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: κεκρέτηκᾰ, κεκρέτημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κεκρέτηκᾰ	κεκρέτηκᾰς	κεκρέτηκε(ν)	κεκρετήκᾰτον	κεκρετήκᾰτον	κεκρετήκᾰμεν	κεκρετήκᾰτε	κεκρετήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	κεκρετήκω	κεκρετήκῃς	κεκρετήκῃ	κεκρετήκητον	κεκρετήκητον	κεκρετήκωμεν	κεκρετήκητε	κεκρετήκωσῐ(ν)
	optative	κεκρετήκοιμῐ / κεκρετηκοίην	κεκρετήκοις / κεκρετηκοίης	κεκρετήκοι / κεκρετηκοίη	κεκρετήκοιτον	κεκρετηκοίτην	κεκρετήκοιμεν	κεκρετήκοιτε	κεκρετήκοιεν
	imperative		κεκρέτηκε	κεκρετηκέτω	κεκρετήκετον	κεκρετηκέτων		κεκρετήκετε	κεκρετηκόντων
middle/ passive	indicative	κεκρέτημαι	κεκρέτησαι	κεκρέτηται	κεκρέτησθον	κεκρέτησθον	κεκρετήμεθᾰ	κεκρέτησθε	κεκρέτηνται
	subjunctive	κεκρετημένος ὦ	κεκρετημένος ᾖς	κεκρετημένος ᾖ	κεκρετημένω ἦτον	κεκρετημένω ἦτον	κεκρετημένοι ὦμεν	κεκρετημένοι ἦτε	κεκρετημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	κεκρετημένος εἴην	κεκρετημένος εἴης	κεκρετημένος εἴη	κεκρετημένω εἴητον / εἶτον	κεκρετημένω εἰήτην / εἴτην	κεκρετημένοι εἴημεν / εἶμεν	κεκρετημένοι εἴητε / εἶτε	κεκρετημένοι εἴησᾰν / εἶεν
	imperative		κεκρέτησο	κεκρετήσθω	κεκρέτησθον	κεκρετήσθων		κεκρέτησθε	κεκρετήσθων
		active				middle/passive
infinitive		κεκρετηκέναι				κεκρετῆσθαι
participle	m	κεκρετηκώς				κεκρετημένος
	f	κεκρετηκυῖᾰ				κεκρετημένη
	n	κεκρετηκός				κεκρετημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

“κρετέω”, in Liddell & Scott (1940), A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“κρετέω”, in Liddell & Scott (1889), An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
“κρετέω”, in Autenrieth, Georg (1891), A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
κρετέω in Bailly, Anatole (1935), Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
(no entry for the specified headword) Cunliffe, Richard J. (1924), A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
“κρετέω”, in Slater, William J. (1969), Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
G2902 in Strong, James (1979), Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible