Orang Asli di Malaysia

Orang Asli ialah kumpulan etnik pribumi di Semenanjung Tanah Melayu yang terdiri daripada tiga kelompok utama: Negrito, Senoi dan Proto-Melayu. Kajian genetik moden menunjukkan bahawa sebahagian besar kumpulan orang asli berkongsi pertalian genetik yang sama dengan majoriti orang Melayu (Proto-Melayu), manakala kumpulan Negrito dan Senoi menunjukkan lapisan genetik yang berbeza hasil daripada migrasi manusia awal dari Asia Selatan dan Timur. Namun begitu, sebahagian daripada mereka juga diterima sebagai orang Melayu di Malaysia kerana telah memeluk agama Islam.

Menurut Perlembagaan Persekutuan Malaysia (Perkara 160), seseorang hanya dianggap sebagai Melayu sekiranya beragama Islam, bertutur dalam Bahasa Melayu dan mengamalkan adat Melayu. Oleh itu, walaupun sebahagian Orang Asli daripada kelompok Proto-Melayu mempunyai ciri genetik dan budaya yang serupa dengan masyarakat Melayu, mereka tidak dikategorikan secara perundangan sebagai Melayu sekiranya tidak beragama Islam, tetapi mereka tetap tergolong dalam kategori Bumiputera berdasarkan Perlembagaan Malaysia.

Penggunaan istilah "Orang Asli" telah diperkenalkan secara rasmi semasa pentadbiran kolonial penjajah British dan kekal digunakan selepas kemerdekaan melalui Akta Orang Asli 1954 (Aboriginal Peoples Act 1954). Secara sejarah, komuniti Orang Asli mendiami kawasan hutan dan mengekalkan gaya hidup tradisional berasaskan pemburuan, pertanian dan ilmu ekologi tempatan. Hubungan antara masyarakat Melayu dan Orang Asli telah wujud sejak zaman Kesultanan Melayu Melaka dan juga era Empayar Srivijaya, namun tahap interaksi berbeza mengikut wilayah dan kumpulan.

Kajian etnografi kontemporari menunjukkan bahawa pilihan sebahagian komuniti untuk mengekalkan cara hidup tradisional bukanlah disebabkan keengganan terhadap kemodenan, tetapi sebagai usaha mengekalkan identiti budaya dan hak terhadap tanah adat di tengah-tengah pembangunan pesat di Semenanjung Malaysia.